Bamako, 4 november 2002
We zijn 5 dagen onderweg geweest en het was een heel
zware vermoeiende onderneming. We hebben ook geen dagboek kunnen bijhouden dus dit
wordt een verslag uit het blote hoofd
We zetten nu In een cybercafe in Bamako en het is laat In de middag. We zijn na alle
ontberingen van de laatste dagen een luxe hotel ingevlucht om even bij te komen. We
hebben 5 nachten bush camps gehad en dat na dagen van bijzonder hoge temperaturen
van rond de 40 C. Het badwater dat hierna van ons afkwam was niet gelogen gewoon
modder. Maar laat me bij het begin beginnen.
In Dakar zijn Bettina en Urs op de eerste dag van ons bezoek aan de stad behoorlijk
agressief aangevallen en beroofd. Bettina was alles kwijt, inclusief paspoort met al haar
visa, Urs alleen zijn camera. Gelukkig zijn ze niet gewond geraakt, ze werden aangevallen
met een schroevedraaier en wisten ongedeerd weg te komen. Om een lang verhaal kort te
maken, iedereen was behoorlijk in een dip maar gelukkig hebben ze in een dag, met veel
'bribes', een nieuw paspoort en visum voor Mali kunnen regelen. Het leverde ons een dag
vertraging op, want we zouden op maandag vertrekken richting Bamako, dat werd dus
dinsdag! In het weekend is alles gesloten dus ze konden pas op maandag naar de
ambassades gaan.
Op zondagavond hebben we de nieuwe mensen van de groep ontmoet, wat ons daarbij
opviel was....aardige mensen, maar het zijn er gewoon te veel. We hebben die dag
inkopen gedaan voor de barbeque 's avonds, wat een vermoeiende gebeurtenis is en vooral
tijdrovend, ondanks het feit dat we iemand mee hadden om de weg te wijzen.
Van de vismarkt naar de groentenmarkt en onderhandelen over iedere tomaat die we nodig
hadden. pffff. Maar.... we hebben een wortel cadeau gehad, waarschijnlijk omdat we voor
de andere wortels toch nog veel te veel betaald hadden.
Dinsdag op weg richting Bamako, een heel moeilijke route omdat de weg daar naar toe in
ieder geval tot aan Kita bijna onbegaanbaar is. We hadden dus een dag minder de tijd om
er te komen, wat het extra moeilijk maakte. De truck is echt veel te klein en niet geschikt
voor het vervoeren van zoveel mensen. Guerba, de organisatie, gaat heel, heel veel
klachten krijgen. Uitelndelijk zaten we zelfs met het vuilnis van een paar dagen onder onze
voeten omdat we dat niet zomaar in de natuur wilden dumpen, maar daarover later meer.
Omdat we geen dagboek hebben bijgehouden wordt het een samenvatting van de 5 dagen
en nachten die we nodig hadden om er te komen. Het waren lange dagen, om half zes
ontbijt en om half zeven vertrekken en behalve een lunchstop doorrijden tot het bijna
donker was. Dat is dus 9 of meer uur per dag !! Daarna de tent opzetten eten
en slapen.
Wat er allemaal mis ging.
De weg werd op een gegeven moment zo onbegaanbaar door de dichte begroeiing dat we
ons een weg moesten banen door vooral takken met grote doornen die de truck inzwiepten
en ons af en toe behoorlijk raakten. Ik zat op de slechtste plek en heb later het deksel
van de vuilnisbak als schild gebruikt.. Op een gegeven moment raakten we een boom die
niet meegaf en brak een van de ijzeren pijlers van het dak van de truck!
OK touwtje erom en verder maar weer.
De kraan van onze grote watertank was afgebroken en we hadden op een paar jerrycans
na geen water meer. Dat werd zuinig aan doen tot we eindelijk in een dorpje een
waterpomp vonden die we mochten gebruiken. We konden alleen de jerrycans gebruiken
dus het bleef zuinig aan doen.
Door de grote modderpoelen waar we doorheen moesten
kwamen we behoorlijk vast te zitten, en dat leverde weer zoveel vertraging op dat we tot
ver na zonsondergang door moesten rijden om de benodigde kilometers te halen voor die
dag.
En last but not least kregen we een klapband net op het moment dat we de boot over
de Senegal rivier probeerden te halen, dat lukte gelukkig nog wel.
Ons eerste bush camp gaat de geschiedenis in als 'bug camp'. Zodra we een klein lichtje
maakten kwamen er kleine zwarte insekten als regen uit de lucht vallen, een echte stortbui,
vreselijk. De kookploeg heeft geprobeerd 'bugfree' te koken maar ondanks al hun moeite
krioelde ons eten van al dan niet gekookte insekten. We hebben maar niet gekeken en
heel 'crunchy' gegeten, veel gedaan alsof we aten, we kregen geen hap door de keel!
Stiekem alles weggegooid en lekker een pak koek opgegeten.
Ons derde bush camp heeft ons en ook verscheidene anderen hun slaapmatjes gekost. We
moesten in het donker kamp maken en merkten de volgende dag dat onze matjes lek
waren......door en door geperforeerd door alle stekelige struiken onder het grondzeil.
Nu blazen we iedere avond ons matje op in de hoop dat we in slaap zijn voordat het weer
leeggelopen is.
Een paar nachten zijn we wakker geworden van allerlei diergeluiden om ons heen, raar
idee als je geen idee hebt wat er rondloopt! Het gehuil van wat jakhalzen was het meest
voorkomend maar niet echt eng, omdat we wel wisten dat die er waren. Maar.......ik
werd op een nacht wakker van een hoop lawaai , zo te horen vlak bij de tent. Ik zat rechtop in
bed en dacht dat ik het geluid van een nijlpaard hoorde. Een paniek aanval onderdrukkerd
dacht ik, dit kan helemaal niet, er zijn hier geen nijlpaarden, je hallucineert vast van de
larium, ga slapen, je bent niet goed snik ! Hoewel, je zou toch zweren dat het een nijlpaard
is, bibberend back to sleep ?????? Later zei Gary dat er inderdaad nijlpaarden in de rivier
zaten dus er was wel een nijlpaard vlak naast de tent!!!!!!!!!!.....
Behalve een enkele schorpioen onder de tent (wat we niet leuk vonden) beginnen we al
aardig 'bugproof te worden, er landen insekten van allerlei soorten op je hoofd en in je nek.
Net als je denkt dat je alles gezien hebt ...... weer een ander nog groter enger insekt dan de
vorige !
Het oversteken van de Senegal rivier was prachtig, net voor zonsondergang. Schitterende
kleuren, een haast serene rust na al het geronk en geschud in de truck. Dat maakte de dag
weer de moeite waard.
Het land Mali op zich. Heel groen, met wat heuvels, rotsformaties,
onverwacht mooie waterpartijen vol met waterlelies, riviertjes en poelen met veel vogels en
vooral de dorpjes met zijn uiterst vriendelijke mensen, die graag even een praatje komen
maken en helemaal niet uit zijn op geld of wat dan ook. Wat een verschil in mentaliteit met
de grote steden! Overal hordes kinderen die achter de truck aan rennen......donnez moi une
cadeau, donnez moi une cadeau !
De samenvatting van deze 5 dagen:
Ontzettend intensief en heel oncomfortabel met te veel mensen in een kleine ruimte .
Maar ook geweldig om het land op deze manier te leren kennen en door al die kleine dorpjes te
rijden.
Ongekend slechte wegen, die bijna onbegaanbaar zijn en het extreem moeilijk maken om
van Dakar naar Bamako te reizen.
Ondanks alles een ervaring die bijzonder de moeite waard was.
Op de camping buiten Dakar hebben we een aantal jongens ontmoet die een djembe
groep hadden. We hebben twee avonden muziek gemaakt en ze waren echt tof !
Toen ze eenmaal doorhadden dat wij ook een beetje muziek konden maken waren ze heel
enthousiast. Vooral onze supersnelle weergave van de kuku, met Solo's intro, oogste wel
enige bewonderende blikken, fijne ervaring
Na twee nachten In ons luxe hotel, ons lekkere eten in de restaurants en wat slaap kunnen
we er weer een tijdje tegen. ..op naar Dogon Country !
Mopti, 15 november 2002.
5 November zijn we vertrokken vanuit Bamako richting Djenne. Eerst moesten we nog met
een taxi richting de camping waar de truck stond. Dit bleek een enorm probleem,
aangezien niemand precies wist waar de camping was, ondanks het feit dat we de naam
en het adres hadden. Uiteindelijk zijn we er toch gekomen en konden we camping / Hotel
Les Arbres achter ons laten. Wij waren in ieder geval erg blij met onze twee nachten in
Hotel Tamana, aangezien Les Arbres er toch wel een beetje vervallen uitzag. De hele dag
gereden tot aan het bushcamp. Op zich een erg mooie plek, helaas vonden de wilde
honden dat ook. Ze hebben ons met hun gejank dan ook de halve nacht wakker gehouden.
's Morgens vroeg bleken we bij het ontbijt al een publiek te hebben. Ons kamp bleek
namelijk langs een druk belopen en befietste route te liggen. Enigzins bevreesd gingen we
op weg naar Djenne, Gary had ons bij het kampvuur een nogal angstaanjagend beeld van
de plaats gegeven. Het jaar daarvoor was de groep namelijk ongelovelijk lastig gevallen
door alles en iedereen. Ze hadden wel tot 20.000 CFA moeten betalen voor een gids om
nog iets van de plaats te kunnen zien. Eenmaal aangekomen op 'Le Campement' bleek
Djenne een ontzettend rustige en vriendelijke plaats te zijn. Uiteindelijk bleek dat de vorige
groep er op een speciale festivaldag was, wat alle extra hassle en comotie met zich
meebracht. Wij ondervonden helemaal geen problemen en kregen voor 2000 cfa op.: een
gids mee en konden fotograferen wat we wilden.
Djenne, bekent om zijn helemaal uit modder gemaakte moskee, is geweldig Ook de heel
oude huizen en de sfeer is heel speciaal, het geeft je het gevoel dat je op een filmset
rondwandelt. Het feit dat Djenne een eiland is maakt het helemaal speciaal, de rivier bruist
van de bezige mensen, wassen, afwassen enz, een heel kleurrijk schouwspel. De Moskee
van Djenne was in onze verbeelding heel groot, maar dat is niet zo. Raar hoe iets in
werkelijkheid helemaal anders kan zijn dan je je had voorgesteld. De moskee en de huizen
worden voor de regentijd helemaal opnieuw 'bemodderd' en gerepareerd, anders zou er
van het hele stadje niet veel overblijven. Het heerlijke diner op de camping en het
kamperen OP het dak van een van de huizen maakte ons bezoek aan Djenne compleet.
We hadden er graag langer willen blijven, ook de camping is een aanraden, een
verademing na onze wel erg basic camps van de afgelopen tijd.
7 november vertrek uit Djenne richting Mopti.
In Mopti aangekomen op Le Campement (alweer) hadden we even een dip, dit is zonder
meer het slechtste wat we gezien hebben, vreselijk smerig sanitair en geen enkele knappe
plek om je tent op te zetten. We hebben de tent uiteindelijk op het terras op het beton gezet
dat was tenminste vlak. Heel even in Mopti gekeken een leuke plaats met weinig
problemen maar VEEL TE HEET .
8 november vertrek naar Tombouctou !
Vroeg In de ochtend tenten, keukengerei en bagage in de boot (pinasse) geladen en met
de helft van de groep (de andere helft ging naar de Dogon) vertrokken voor onze drie
daagse bootreis (twee nachten) over de Niger naar Tombouctou. De boot was luxer dan we
dachten met veel ruimte lekkere banken en overdekt. Er was iemand mee om voor ons te
koken en de maatijden waren heerlijk. Achter op de boot was zelfs een toilet, maar het
vroeg enige acrobatiek om daar te komen, Marie durfde het niet aan, ze was bang om
overboord te vallen. De rivier is een sprookje, heel veel groen, watervogels, piepkleine
dorpjes waar de tijd heeft stilgestaan en schitterende zonsondergangen. Onderweg werd er
'boodschappen ' gedaan, verse (nog levende) vis van een visser, een kip die ter plekke een
kopje kleiner werd gemaakt en wat verse groenten en brandhout voor het kampvuur. Na
een lange dag varen in het donker de tenten opgezet en geprobeerd te slapen.
De volgende dag veranderde het landschap in een soort moerasgebied met heel veel
zeearmen en heel veel riet, een beetje 'biesbos'. Weer heel laat de tent opgezet en
geprobeerd te slapen. SHIT, HIPPO ALARM ! Er zijn niet veel nijlpaarden in Mali,
maar degene die er zijn weten ons te vinden, ze waren nu echt in ons tenten kamp. De
jongens van de boot hebben snel het kampvuur weer aangemaakt. Ik moest er uit
voor een 'boodschap' maar was als de dood om aangevallen te worden.
De derde dag weer heel vroeg vertrokken en het was stervensnood op de boot, we hebben
met slaapzakken om ons heen gezeten om wat warm te blijven. Om 5 uur waren we in de
haven waar maar 1 auto klaarstond (afrika), dat werd dus twee keer rijden naar
Tombouctou want we pasten niet in de auto met z'n allen. We zouden kamperen op het dak
van hotel Bouctou, maar daar aangekomen zei de eigenaar dat 'de camping' vol was en dat
we in een kamer moesten, leuke poging om meer geld te krijgen. We hebben snel even het
dak bekeken en daar stond,juist Ja 1 tent. Na wat heen en weer gepraat konden we
letterlijk en figuurlijk het dak op ! Tijdens het opzetten van de tenten voelden we het dak
echter bewegen onder ons, na een kijkje een verdieping lager, hebben we snel de tent
verplaats want het dak bleek aan alle kanten doorgezakt en de kans er helemaal door te zakken leek
ons te groot.
Het diner in restaurant AMANA maakt dat allemaal weer goed, een aanraden voor
iedereen .De volgende dag met onze gids in de stad rondgekeken. Toumbouctou is
omgeven door zandduinen en ook in de straten ligt alleen zand dat geeft weer het
bekende filmset idee.
Behalve de moskee waar we dit keer in mochten kijken
heeft de stad niet veel te bieden, het is meer de naam en het feit dat je kunt zeggen ik
was in Tombouctou.
De mooie stempel In ons paspoort is een leuk souvenir. Aan het eind van de middag
arriveerden de ander groep, die klaar waren met hun Dogon trek. De paniek die in het
restaurant ontstond toen er ineens 17 mensen kwamen eten was vermakelijk. We hebben
het geduldig uitgezeten tot het laatste toetjeen omdat het
zo lang duurde voor de laatste hun eerste eten kregen, hadden degene die het eerste
gegeten hadden alweer honger en gingen een tweede hoofdgerecht bestellen, wat de
chaos compleet maakte, we hebben maar een flinke tip achtergelaten want ze deden
ontzettend hun best en er stond maar één kok in de keuken.
12 november' terugreis naar Mopti
05 00 opstaan
06 00 geen een
07:00 wel een auto maar geen benzine
07:30 pont over de Niger gemist
09.00 tweede pont kunnen we niet mee, overheidsvoeduigen gaan voor (maar wij waren
er het eerste ?)
10.00 eindelijk op de pont
11.00 vertrokken naar de overkant van de Niger
Het eerste stuk (100 km) was off raad, Ronald heeft nog pijn in z'n ribben van het heen en
weer gegooid worden achterin de auto. Ook ik werd met mijn hoofd tegen het dak
gelanceerd. Het tweede gedeelte was 'dirt road' en het laatste stuk eendelijk asfalt. De totale
afstand was 280km, daar hebben we uiteindelijk (vanaf vertrek om 7.15) 12 uur over
gedaan. Het laatste stuk was savanne met hele mooie rotsformaties, kuddes koeien en
schapen met herders. Het is mooi groen en de meeste dieren zien er goed verzorgd uit. In
Mopti snel alles klaargemaakt voor vertrek naar de Dogon en gegeten op de camping.
Verrassend genoeg is het eten erg lekker.
De Dogon was een geweldige ervaring .
Na de Dogon zijn we in een paar dagen doorgereden naar Burkina faso.
17 november Ouagadougou
In Ouaga verbleven we in het OK inn, het duuste hotel dat er te vinden was. Uiteraard
sliepen we naast de truck in onze tentjes, maar verder konden we genieten van alle
aanwezige luxe zoals het zwembad en een meer dan voortreffelijk restaurant.
18 november
Vandaag zijn we de stad in geweest om wat inkopen te doen en rond te kijken. Wij vonden
Ouagadougou van alle steden die we tot nu toe gehad hebben de fijnste stad. We voelden
ons veilig en de sfeer was er ontspannen en vriendelijk, hoewel de hassle in en rond de
markt op zijn zachtst gezegd behoorlijk intensief was. We vonden een leuke tent om te
eten, ZAKA, waar bijna iedere avond Iive traditionele muziek gespeeld wordt.
Daarna weer snel terug naar het hotel.
voor . ... alweer een rondje zwembad en een heerlijk diner (was niet eens duur trouwens
voor zulk geweldig lekker eten)
19 november
We vertrekken laat omdat Bettina en Kirsty hun visum voor Ghana nog moesten ophalen bij
de ambassade. We hebben inmiddels weer een heleboel zieke mensen, de truck lijkt meer
op een rijdend hospitaal dan op een overland organisatie met happy toeristen. Wij zijn NIET
ziek, we zijn natuurlijk inmiddels al veteranen aan het worden. Het aantal toilletstops was
niet te tellen. Inmiddels zijn we Burkina Faso al weer uit en de grens met Ghana
gepasseerd. Dat was een bliksembezoek. We kunnen niet veel over Burkina vertellen
behalve dat het er heel groen is met kleine dorpjes en vriendelijke mensen. Uiteindelijk
bushkamp gemaakt en onze zieken in hun ''comfortabele tentjes'' gelegd.
Met een groeiend aantal patienten (10) aangekomen In Mole Nationaal Park ruim 100 km
voorbij Tamale. Dit 4000 vierkante kilometer tellende wildpark bevat een groot aantal wilde
dieren en vogels. Het hotel en de camping zijn bovenop een heuvel en je kijkt uit op een
'waterhole' waar de dieren komen drinken, ook olifanten. Helaas hadden de olifanten
afgesproken ergens anders een borrel te gaan halen toen wij er waren want we hebben ze
niet gezien. Maar het uitzicht was geweldig en we hebben de volgende dag een
wandeling gemaakt met een van de rangers (met geweer, heel geruststellend) en veel
antilopen, waterbokken en verschillende apensoorten gezien. In het hotel en op de camping
is er maar beperkt stromend water en je kunt overdag geen wc doorspoelen alleen
opstapelen. De westerse toiletten zijn een luxe maar zonder water hebben we nog altijd
liever een Afrikaans gat In de grond. We kijken inmiddels nergens meer van
op. Het zwembad was goed om al het aangkoekte vuil los te weken en we hebben er dan
ook uren in rondgebadderd. Diezelfde avond stond er een bord niet zwemmen, wegens schoonmaak werkzaamheden.
Door alle problemen met de truck konden we niet naar Boabeng Fiema Monkeys, een
opvang voor apen. De weg daarnaar toe was te slecht om onze kreupele truck aan te
wagen, we zijn dus op hoop van zegen met een buskamp (ons eerste buskamp in de
'Jungle'(hoeveel giftige slangensoorten zijn hier ook alweer) doorgeprutteld naar
Kumasi, waar we zonder verdere problemen aankwamen. Kumasi is een behoorlijk grote
plaats met 1 miljoen inwoners. Morgen, 25 november, hebben we weer een vrije dag (Gary
moet weer sleutelen) en gaan Kumasl verkennen.
Ghana is een groot verschil met de andere landen die we tot nu toe gezien
hebben. Het is hier ontzettend groen, met veel tropische regenwouden een geweldig mooie
plek. Ook de sfeer is anders, de mensen zijn heel behulpzaam zonder daarvoor iets terug
te verwachten en je kunt vrijwel ongehinderd overal rondlopen. Overal op straat is er luide
muziek en het geeft je het gevoel dat er overal een soort feeststemming hangt. De hitte Is
moeilijker te verdragen omdat het ook heel vochtig is. Daarom zijn we voor de zoveelste
keer een internet cafe ingevlucht heerlljk koel. Hierna gaan we naar Kakum Nationaal
Park, waar we een sky walk over het regenwoud gaan maken.
We kamperen nu op een mooi grasveld naast een backpackers hostel
en ook hier is geen water om de mooie schone wc door te spoelen
Wordt vervolgd !
|
|
|
